ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΡΑΣΙΟΥ ΑΜΥΝΤΑΙΟΥ
Η καλλιέργεια του αμπελιού στην περιοχή του Αμυνταίου χάνεται στα βάθη των αιώνων και ξεπερνά τις 2 χιλιετίες. Ευρήματα από τις αρχαιολογικές ανασκαφές (κλαδευτήρια, πιθάρια, ρετσίνι και σπόροι) στην ελληνιστική πόλη των Πετρών, μαρτυρούν την καλλιέργεια του αμπελιού και την παραγωγή κρασιού. Επίσης η λατρεία της θεϊκής μορφής του Διονύσου αποδεικνύει την εξέχουσα θέση που είχε το κρασί στην καθημερινή ζωή των κατοίκων. Στα χριστιανικά χρόνια η λατρεία του Διονύσου αντικαθίσταται από τη λατρεία του Αγίου Τρύφωνα. Αρχές του 19ου αιώνα ο Αλή Πασάς φαίνεται να παίρνει φόρο σε κρασί και να το μεταφέρει στην περιοχή των Ιωαννίνων.
Την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων ο Σπύρος Μελάς αναφέρεται στο Σόροβιτς (Αμύνταιο) χαρακτηρίζοντάς το ως «κωμόπολη ευλογημένη από τον Βάκχο», που εκεί «φυτρώνει το εύχυμο κλήμα» και «όποιος πιει κρασί του Σόροβιτς δεν το ξεχνάει». Η οινοποίηση πραγματοποιούνταν στα κελάρια. Τα κελάρια ήταν στο ισόγειο των κατοικιών ή σε ισόγειες και ημιυπόγειες προεκτάσεις τους.
Ογδόντα χρόνια πριν, στο Αμύνταιο παρασκευαζόταν το Ξινόμαυρο, που συχνά το αγόραζαν και το εκμεταλλεύονταν έμποροι από τις γειτονικές περιοχές και κυρίως από το Πισοδέρι. Την δεκαετία του 30 μετά την επίσκεψη ενός οινολόγου από το Υπουργείο Γεωργίας οι αμπελουργοί παρακινήθηκαν να δημιουργήσουν ένα οινοποιείο. Στη διάλεξή του ο οινολόγος έφερε ως παραδείγματα προς μίμηση τα μετοχικά οινοποιεία της Κρήτης και έτσι το 1954 ιδρύθηκε η Ένωση Συνεταιρισμών Αμυνταίου (Ε.Α.Σ.). Το 1960 κυκλοφόρησε το πρώτο ερυθρό κρασί που άρχισε να διανέμεται σε όλη τη Δυτική Μακεδονία και…περνάει στην ιστορία. Το 1965 που ήταν δημοφιλής η ρετσίνα στη χώρα μας, η ΕΑΣ αποφασίζει να μπει στην παραγωγική διαδικασία με ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Τη δεκαετία του 1970 αναγνωρίζεται η ένδειξη Ονομασία Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητας «ΑΜΥΝΤΑΙΟ» (Ο.Π.Α.Π) για την παραγωγή διαφόρων τύπων κρασιών από την ποικιλία Ξινόμαυρο, μία από τις οποίες είναι ο αφρώδης οίνος. Το 1971 είναι η χρονιά κατά την οποία γεννήθηκε η καινούργια αυτή ιδέα στους χώρους του οινοποιείου: το μέλλον είναι η σαμπάνια που με τον καιρό κερδίζει έδαφος. Έτσι οι πρώτες προσπάθειες για τη δημιουργία αφρώδους οίνου έδωσε εξαιρετικά αποτελέσματα. Μετά από αυτό το ελληνικό κράτος αναγνώρισε επίσημα το 1972 ως «Αμύνταιο προέλευση ανωτέρας ποιότητας» αρχικά το ερυθρό και έπειτα το ροζέ. Το φθινόπωρο του 1990 το πρώτο λευκό στην Ελλάδα από την ποικιλία Ξινόμαυρου εμφιαλώνεται και κυκλοφορεί μετά τις προσπάθειες του οινολόγου κ. Κυρατσού και το 1996 ένα προϊόν μοναδικής ποιότητας, εξαιρετικού αρώματος και γεύσης γεννιέται: «οι επιλεγμένοι αμπελώνες».
Η καλλιέργεια του αμπελιού στην περιοχή του Αμυνταίου χάνεται στα βάθη των αιώνων και ξεπερνά τις 2 χιλιετίες. Ευρήματα από τις αρχαιολογικές ανασκαφές (κλαδευτήρια, πιθάρια, ρετσίνι και σπόροι) στην ελληνιστική πόλη των Πετρών, μαρτυρούν την καλλιέργεια του αμπελιού και την παραγωγή κρασιού. Επίσης η λατρεία της θεϊκής μορφής του Διονύσου αποδεικνύει την εξέχουσα θέση που είχε το κρασί στην καθημερινή ζωή των κατοίκων. Στα χριστιανικά χρόνια η λατρεία του Διονύσου αντικαθίσταται από τη λατρεία του Αγίου Τρύφωνα. Αρχές του 19ου αιώνα ο Αλή Πασάς φαίνεται να παίρνει φόρο σε κρασί και να το μεταφέρει στην περιοχή των Ιωαννίνων.
Την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων ο Σπύρος Μελάς αναφέρεται στο Σόροβιτς (Αμύνταιο) χαρακτηρίζοντάς το ως «κωμόπολη ευλογημένη από τον Βάκχο», που εκεί «φυτρώνει το εύχυμο κλήμα» και «όποιος πιει κρασί του Σόροβιτς δεν το ξεχνάει». Η οινοποίηση πραγματοποιούνταν στα κελάρια. Τα κελάρια ήταν στο ισόγειο των κατοικιών ή σε ισόγειες και ημιυπόγειες προεκτάσεις τους.
Ογδόντα χρόνια πριν, στο Αμύνταιο παρασκευαζόταν το Ξινόμαυρο, που συχνά το αγόραζαν και το εκμεταλλεύονταν έμποροι από τις γειτονικές περιοχές και κυρίως από το Πισοδέρι. Την δεκαετία του 30 μετά την επίσκεψη ενός οινολόγου από το Υπουργείο Γεωργίας οι αμπελουργοί παρακινήθηκαν να δημιουργήσουν ένα οινοποιείο. Στη διάλεξή του ο οινολόγος έφερε ως παραδείγματα προς μίμηση τα μετοχικά οινοποιεία της Κρήτης και έτσι το 1954 ιδρύθηκε η Ένωση Συνεταιρισμών Αμυνταίου (Ε.Α.Σ.). Το 1960 κυκλοφόρησε το πρώτο ερυθρό κρασί που άρχισε να διανέμεται σε όλη τη Δυτική Μακεδονία και…περνάει στην ιστορία. Το 1965 που ήταν δημοφιλής η ρετσίνα στη χώρα μας, η ΕΑΣ αποφασίζει να μπει στην παραγωγική διαδικασία με ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Τη δεκαετία του 1970 αναγνωρίζεται η ένδειξη Ονομασία Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητας «ΑΜΥΝΤΑΙΟ» (Ο.Π.Α.Π) για την παραγωγή διαφόρων τύπων κρασιών από την ποικιλία Ξινόμαυρο, μία από τις οποίες είναι ο αφρώδης οίνος. Το 1971 είναι η χρονιά κατά την οποία γεννήθηκε η καινούργια αυτή ιδέα στους χώρους του οινοποιείου: το μέλλον είναι η σαμπάνια που με τον καιρό κερδίζει έδαφος. Έτσι οι πρώτες προσπάθειες για τη δημιουργία αφρώδους οίνου έδωσε εξαιρετικά αποτελέσματα. Μετά από αυτό το ελληνικό κράτος αναγνώρισε επίσημα το 1972 ως «Αμύνταιο προέλευση ανωτέρας ποιότητας» αρχικά το ερυθρό και έπειτα το ροζέ. Το φθινόπωρο του 1990 το πρώτο λευκό στην Ελλάδα από την ποικιλία Ξινόμαυρου εμφιαλώνεται και κυκλοφορεί μετά τις προσπάθειες του οινολόγου κ. Κυρατσού και το 1996 ένα προϊόν μοναδικής ποιότητας, εξαιρετικού αρώματος και γεύσης γεννιέται: «οι επιλεγμένοι αμπελώνες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου